این مساله که رامپ معلول باید طوری در نظر گرفته شود که یک معلول به تنهایی خود با ویلچرش از آن بالا برود، مساله ایست که مورد توافق همه بزرگان قرار گرفته… منتها ما که جزو بزرگان نیستیم! ایده ای داریم … در فضاهایی که ابعاد فضا اجازه نمیدهد برای دو پله بالا رفتن یک رامپ ۵ متری بدیم … رامپ معلول طوری طراحی شود که یک فرد با هل دادن به راحتی معلول با ویلچر را به ارتفاع مورد نظر برساند … خصوصا در ارتفاعات کمی مثل ۳۰ سانت … یک رامپ یک متری به راحتی جواب میدهد یعنی رامپی با شیب ۳۰ درصد…
یک مساله دیگر، جزییات رامپ در فضای خیس است. در این فضاها لبه برآمده سنگ باعث میشود همیشه مقداری آب و چرک روی رامپ داشته باشیم و پس از مدتی محیط مناسب برای کشت میکروب ایجاد کنیم. خوب ما که نمیخوایم آزمایشگاه میکروبی داشته باشیم، دو طرف رامپ را دو تا سنگ صاف ۵ تا ۱۰ سانتی قرار میدیم تا آب از دو طرف امکان خروج داشته باشد.
متذکر میشوم که در عکس نور شدید فلاش دوربین مشاهده میشود، ببخشید … دوربین تکون خورده و عکس تار شده.
بسیار نکته خوبی بود.
…..مجددا تصحیح میکنم :…” …..در حد اکثری که حدود ۹۰ سانت است محدود میسازد ….”
…..مهندس عزیز در تکمیل فرمایشاتتان عرض میکنم در چنین موقعیتهایی که به آن اشاره فرمودید رعایت دو نکته دیگر هم خالی از فایده نمیباشد ….طراحی دستگیره های موازی در دو دیوار دو طرف رمپ که معلول با گرفتن آنها بدون هندل کردن چرخ ویلچر خود را به راحتی به بالا میکشد که این نکته عرض رمپ را به میزانی که گرفتن میله های مزبور را برای او به راحتی امکان پذیر سازد در حد اقلی که حدود ۹۰ سانت است محدود میسازد…..